Geen middagdutje, nee .......

4 juli 2007, Paramaribo.

Nee, niemand ging een dutje doen. Nu ligt uiteindelijk toch iedereen te slapen of te doezelen.
We zijn gisteren aangekomen met een klein uur vertraging. Bij een tussenstop op Tobago bleek een uitstappend passagier zich niet lekker te voelen. In zo’n geval wordt een vliegtuig aan de grond gehouden tot er meer duidelijk is geworden wat er aan de hand is. Na onderzoek bleek er geen reden te zijn om een vertrek nog tegen te houden. Een volgend probleem was dat er twee ingezetenen van Trinidad om voor ons en ook hen onduidelijke redenen hun land niet in mochten; zij werden teruggestuurd naar Amsterdam.
Verder verliep de vliegreis voorspoedig. De Comfort class vonden wij echt heel erg prettig; iets meer beenruimte is echt prettig als je wat langer en/of breder bent. Bovendien kregen we een mooi apparaat waarop we films en tv-series konden bekijken. Prettig personeel van Martinair. Op Zanderij verliep alles echt voorspoedig en we zaten al vrij snel in de taxi. Met grote snelheid werden we naar de Opaalstraat gebracht. Onderweg zagen we dat er toch wel het een en ander veranderd is in Suriname; ook al was het al donker. Meer grote dure huizen, maar ook duidelijk meer fabriekjes en bedrijven en veel meer verkeer. Tot Lelydorp viel het nog mee, maar verderop werd het erg druk.
In de Opaalstraat werden we opgewacht door Boy Guardiola; de man van Cynthia Bendt, de verhuurster. Binnen de kortste keren ben je met elkaar in gesprek en al snel wisten we dat Boy in de tijd dat wij in Suriname waren bij de televisie werkte en nieuws en reportages maakten, vol revolutionair elan. Na enkele jaren was dat elan weg en groeide de afkeer van de militaire dictatuur die er uiteindelijk overbleef na veel linkse en populistische propaganda. Weer een tijd naar Nederland geweest, maar toch ook weer naar Suriname teruggekeerd. Boy hielp ons nog door even mee te rijden naar een Chinees restaurant en supermarkt en zaten we rond half elf aan de bami met een lekker koude Parbobier.
De airco’s stonden aan en we hebben in koele slaapkamers gelegen. Een eerste nacht is alles even wennen, maar we hebben allemaal redelijk geslapen. Tij heeft heel erg lang geslapen, maar het joch was natuurlijk ook doodmoe, niet alleen van de reis maar ook van de indrukken die hij in het vliegtuig en de reis naar de stad al opdeed.
Vanochtend een supermarkt gezocht voor wat eerste boodschappen. We hebben ook de auto opgehaald; een Mitsubishi Pajero; die er heel robuust uitziet, maar achterin toch niet zo groot is. We hebben een eerste tochtje door de stad gemaakt; een nostalgische route langs de huizen waarin ik heb gewoond, het Miranda-Lyceum en het Vincentiusziekenhuis. Het huis aan de Koosstraat stond er nog. Wat ruim 20 jaar geleden nog een buitenwijk was, lag nu duidelijk meer in de stad. Het huis wordt op het ogenblik niet bewoond; er lag allerlei bouwmateriaal en er was een begin gemaakt met de renovatie, maar het was tegelijkertijd ook duidelijk dat er al maanden niets was gedaan.
Gevraagd naar hun eerste indrukken vertelde Tineke dat de kleuren haar zo opvielen; echt groen, echt rood, echt geel, Rik dat het in de ochtend al zo warm was en Tij vond het verkeer zo druk en chaotisch.

Mijn eerste dag van Suriname
De eerste dag was voor mij even wennen maar daarna ging het wel goed.
We hebben vanochtend de pajero opgehaald het is een best vette auto maar achter in is het vrij krapjes we zitten eigenlijk allemaal tegen elkaar geplet.
Tij

Wanneer je aankomt in het land waarover je in de loop der jaren zoveel hebt gehoord, is het natuurlijk de vraag of je verbeelding aansluit bij de werkelijkheid. De warme deken die over je heen kwam wanneer je het vliegtuig uitkwam, vond ik eerder een lekker warm alternatief voor de te koude airco in het vliegtuig. Ook de chaos die Fred en Mies voorspelden, viel reuze mee. Binnen een korte tijd stonden we uit het vliegtuig, in de taxi. Roel had verteld over de slechte weg naar Paramaribo, maar door het tempo van de chauffeur heb ik daar niks van gemerkt. Het huisje waar we gedurende deze reis wonen is vrij ruim opgezet, witte tegels die een beetje verkoelend voor je voeten werken, goede airco’s in de slaapkamers en een douche zonder warm water, wat als je er aan gewend bent, ook best lekker is. Nadat we ons eerste Surinaamse eten gegeten hadden, gingen we vrij snel naar bed. Gezegend met een vader, moeder en broer die snurken (misschien ondergetekende ook wel, maar daar hebben we het nu niet over), viel er weinig te kiezen wat betreft een stille slaapkamer. De keuze tussen een slaapkamer alleen zonder airco of bij Tij en Rik met airco was snel gemaakt. Alhoewel ik soms de lage tonen van het gesnurk hoorde, heeft het me niet echt wakker gehouden. Vanochtend waren we allemaal wat vroeger wakker dan dat we de avond ervoor bedacht hadden en nadat Rik, Fred en ik gedoucht hadden, zijn we op zoek gegaan naar een supermarktje. De lessen van Bassie en Adriaan over verkeer (‘kijk links en rechts en nog een keer’) moesten even vergeten worden, want kijk alsjeblieft eerst rechts, daar kom je ze namelijk het eerst tegen. Bij de Suri Shop een overload aan Nederlandse producten, Super de Boer Hondenbrokken en Euroshopper speculaas. Een simpel, maar lekker ontbijt gekocht en thuis opgegeten. De mannen hebben hierna de auto opgehaald en daarna zijn we een rondje door de stad gaan maken. Het huis waar Fred en Mies samengewoond hebben, ligt er niet zo goed bij, maar je ziet dat het een leuk huis was, grote veranda, grote tuin met grote bomen erin. Onderweg al vele vogels gezien, met de prachtige kleuren, heel wat anders dan onze beschermde huismus. Ook het huis waar Fred eerst woonde gezien, net als de school waar hij gewerkt heeft en het ziekenhuis waar mies werkzaam was. Met onze drie smalle derrières achterin de auto gepropt merk je al snel wat voor effect het weer op je lichaam heeft. Klam, bezweet en moe kwamen we terug, waar we de restjes bami op hebben gegeten. Daarna heb ik toegegeven aan mijn vermoeidheid en ben lekker even gaan slapen. Ons Nederlandse tempo zit er nog goed in, want eigenlijk vind je het jammer dat je niet een hele dag zomaar kunt doorstappen. Aan de andere kant: het is vakantie. Met deze rust kunnen we ook genoeg zien en het echte Surinaamse beleven.
Tineke

Fred en ik moesten vanmiddag nog even naar het kantoor van Boy (de beheerder van het huis) om het laatste deel van de huur te betalen. We hebben hem nog enkele vragen gesteld. Waar zijn de goede supermarkten, waar kun je in Paramaribo lekker zwemmen en is Colakreek nog steeds een leuke plek om te gaan zwemmen?
Wat betreft de zwembaden raadde hij ons aan om ons te laten introduceren door een lid van een particulier zwembad. Hij gaf ook aan hoe dat te doen. Je gaat naar de club en vraagt naar de voorzitter of de secretaris van de club. Zodra je hem te spreken krijgt geef je aan dat je hem mooi vindt; zo doen wij dat in Suriname, dan heb je samen een band…….
Tja, wat moeten we nu met zo’n advies?
Mies