Laatste week

Dinsdag is Tineke teruggevlogen naar Nederland, ’s avonds om 9.00 uur vertrok het vliegtuig. De dag zelf besteed aan het kopen van souvenirs door de grootste groep van de familie en ik heb me bezig gehouden met huishoudelijke taken. In een klimaat van 30 graden Celsius en een luchtvochtigheid van boven de 90% is dat geen sinecure. Het gutst van je lijf en na een heel huis geveegd, geschrobd en gedweild te hebben kunnen je kleren in de was en zelf kun je onder de douche.

’s Middags hebben we saotosoep gegeten bij het IOL (Instituut voor Opleidingen voor Leerkrachten). In onze tijd de beste saotosoep die er te krijgen was. Nu ook heel lekker, maar of het nog steeds de lekkerste is, betwijfel ik.

Fred, Tij en ik zijn Tineke naar Zanderij gaan brengen (Rik is bezig met filmpjes te compileren). Stel je voor dat je tijdens het spitsuur op de Napoleonsbaan van Venlo naar de snelweg naar Maastricht rijdt. Niet voor niets de dodenbaan genoemd. Nou hier is het ook zo iets maar dan een aantal malen erger. Daar waar tot Lelydorp nog wel fietspaden aan beide kanten zijn, daarna zijn er gewoon fietsers, bromfietsers en voetgangers op dezelfde tweebaans weg. En iedereen moet zo snel mogelijk van A naar B. Dus halen velen je in, ze toeteren even zodat je even in kan houden zodat een frontale botsing met een tegenligger ternauwernood voorkomen kan worden. En dat gebeurd veelvuldig. Het angstzweet loopt me over de rug ondanks het feit dat de airco op zijn koudst staat. Dus ik heb Fred me laten beloven om absoluut niet in te halen ook al is de weg echt vrij. Hij heeft zijn woord gehouden, maar ik was blij toen we veilig en wel weer thuis waren.

Tineke was snel ingecheckt en kon daarna nog even met ons wat drinken en eten. Wat namen Tineke en Tij? Juist ja, een hamburger voor de een en een broodje frikadel voor de ander.

Woensdag 25 juli.

Ik had gehoord dat de prijzen van juwelen in Suriname laag zijn in vergelijking met Nederland. Dit heeft te maken dat hier veel goud gewonnen wordt.

Fred heeft dit jaar al een aantal malen geopperd om onze trouwringen te upgraden. Tot nu toe was het er niet van gekomen. Maar vandaag zijn we naar de beste juwelier van Suriname gegaan en hebben we een mooie aanpassing op onze trouwringen uitgezocht. Maandag kunnen we ze halen. Onze liefde die in Suriname tot bloei is gekomen bezegelen we op deze manier in ons Switi Sranan. We weten eigenlijk wel zeker dat wij niet meer terug zullen gaan naar Suriname omdat er nog zoveel moois te zien is in de rest van de wereld. De kinderen hebben al een paar keer aan ons gevraagd hoe wij afscheid willen nemen van dit land. Wel dat doen we met onze hernieuwde trouwringen, mooier kan niet, denken wij.

Vanmiddag zijn Tij en ik in een van de duurdere hotels van Paramaribo gaan zwemmen. Een lekker zwembad, maar hier vertoefde wel de kale kak van Nederland. Ik heb enkele gesprekken kunnen volgen. Nou die logen er niet om. “je kan hier voor geen geld een kast van een huis plaatsen op de mooiste plekjes, maar ja die Surinamers zijn zo inefficiënt…” De voorbeelden die daar bij hoorden waren niet om trots te zijn dat jij ook een Nederlander bent.

Vanavond zijn we getrakteerd door Rob en Rose op een heerlijk diner.

Zij zijn een stel wat we op onze trip naar de Bijna Blanche Marievallen hebben ontmoet. Ontzettend aardige mensen die bezig zijn met een geweldige wereldreis. We hebben elkaar onze Suriname-ervaringen verteld en hebben ondertussen heerlijk gegeten.

Rob en Rose hebben het plan om in de Filippijnen een duikschool te gaan beginnen, dus de uitnodiging ligt er. Maar eerst komen ze eind van het jaar voor een paar maandjes naar Nederland en dan zullen we samen een heerlijke Surinaamse maaltijd maken.