Lokaal 11D

Lokaal 11D

Mijn lokaal lag er nog precies zo bij als toen ik er de laatste keer stond. Ik dacht ook even mevrouw Kowsoleaa te zien; de docente Engels. De amandelbomen hebben nog steeds een prominente plaats. Aan de andere kant zijn de verschillen ook meteen duidelijk; de studenten van het Miranda-Lyceum dragen voortaan een uniform; een poloshirt met een logo van de school. Ze zijn er in 5 kleuren. Ik spreek een leerling aan op dat uniform; dit is het 3^e schooljaar dat de studenten ze aan moeten. Niet iedereen draagt dezelfde kleur; de student die ik sprak droeg elke dag een andere kleur.
Er is een nieuwe lerarenkamer, sinds kort zelfs met airco. De school vierde vorig jaar haar 40-jarig jubileum. Er zijn allemaal nieuwe leraren; er is geen enkele docent meer van mijn tijd. Uit de verhalen van de directeur en het jubileumboek kan ik concluderen dat de 90-er jaren turbulent zijn geweest. In 1990, halverwege het schooljaar, ging de directeur van mijn periode “Meynaar” met pensioen. De gedoodverfde opvolger uit het team is Nabbie (Nabibaks) is tot het nieuwe schooljaar waarnemend directeur. Bij de start van het nieuwe schooljaar blijkt het Ministerie een nieuwe directeur benoemd te hebben; dat blijkt de start van een periode vol onrust die pas aan het eind van de jaren 90 afgesloten wordt. Helemaal genormaliseerd zijn de verhoudingen nog steeds niet; inmiddels zijn er meer middelbare scholen. Die krijgen van het Ministerie wel middelen voor onderhoud en renovatie; het Miranda-Lyceum krijgt niets. De directeur gaf aan dat de school inmiddels voor een belangrijk deel afhankelijk is van giften en sponsoring.
De leraren die ik sprak waren enthousiast en vol inzet; ze zijn trots om op het Lyceum les te geven. In de zaterdagkrant van afgelopen week las ik dat het slagingspercentage bij het Miranda-Lyceum het hoogst was. Toch prettig om te lezen. Er zijn twee punten waar docenten over klagen; hun salaris van 400 euro per maand, maar het vervelendst vinden ze de inmiddels lage status van het beroep docent. In de tijd dat ik lesgaf kreeg ik een salaris waarmee we goed rond konden komen. We hielden zelfs geld over. Het probleem destijds was echter dat je Surinaamse guldens niet kon omwisselen.
Ik zat aan tafel met de directeur een onderdirecteur, Tineke en …. een oud-student. Hij heeft zijn examen gehaald in 1985; hij kende me niet, had geen aardrijkskunde in zijn pakket. Na omzwervingen via de VS, Canada en België was de man (inmiddels 39) hoogleraar wiskunde aan een universiteit in Sao Paolo. Ik gaf hem een lift naar het centrum. Mijn vraag was of ie nog terug zou gaan naar Suriname om bij te dragen aan de ontwikkeling van zijn land. Hij zei dat ie de indruk had dat hij in Sao Paulo meer kon betekenen door studenten uit Suriname een beurs te bezorgen. Ik denk dan dat die vervolgens ook niet meer terugkomen. Hij zei verder dat hij nu inmiddels meer last had van zijn Surinaams paspoort dan profijt; hij zou binnenkort toch een Braziliaans paspoort aanvragen.

Niet alleen waren Fred en ik naar het Lyceum gegaan om te kijken of er nog een oude collega’s rondliepen, ook wilden we proberen of ik wat lesjes kon volgen. Bij mevrouw de Bies kon dat op dinsdagochtend wel. Als ik me rond half 8 bij de directeur zou melden, zou hij me begeleiden naar het lokaal. Of ik kon er om 7 uur zijn, dan kon ik de vlaggenceremonie meemaken. Dat betekende dat Fred en ik om 10 uur 6 wakker waren en om half 7 in de auto zaten, helaas hebben we nog de vlaggenceremonie nog gemist. Terwijl Fred in de gekoelde lerarenkamer ging zitten, liep ik met de directeur naar mevrouw de Bies, lerares maatschappijleer. Leerlingen waren bezig een presentatie te houden, gebaseerd op een werkstuk dat ze in een groep gemaakt hadden. De twee presentaties die ik gezien heb, gingen over de invloed van creolisering op de hindimuziek en de afro-surinaamse muziek. Net zoals in Nederland vonden sommige leerlingen het erg spannend, andere stonden als natuurtalenten voor de klas. De klas die daarna kwam, een vijfde klas, hield een discussie over huidbleekmiddelen. Zes leerlingen deden mee aan de discussie, een leerling was de voorzitter. Vooraf had de voorzitter een aantal ‘indicatoren’ op het bord gezet, deelonderwerpen waarover ze het gingen hebben. De leerlingen hebben het gehad over de betekenis van kleur in culturen, de rol van de media en de westerse norm. Deze onderwerpen zullen in Nederland nooit ter sprake komen, maar daardoor waren ze voor mij extra interessant. De leerlingen die volgende week hun discussie moeten voeren, hebben het over homoseksualiteit. Het onderwerp was daarvoor voor mij dus niet nieuw, maar de benadering wel. ‘Juffrouw, ik heb gehoord dat je als homo geboren wordt.’ ‘Er zijn inderdaad mensen die er zo over denken.’ (…) ‘Als je het vanuit sociologisch oogpunt zou bekijken, zou je het natuurlijk met omgevingsfactoren verklaren.’ Met open mond heb ik naar dit gesprek geluisterd. Vooral de ‘sociologische benadering’ was niet te volgen. Ik vind het vreselijk dat in veel landen over homoseksualiteit nog steeds zo negatief gedacht wordt. Juist als maatschappijleerleraar moet je leerlingen in contact brengen met diverse denkbeelden, maar deze juffrouw gaf niet de indruk dat ze dat ging doen. Dat was niet het enige moment waarop ze haar mening duidelijk neerzette. Tijdens de presentaties en discussie onderbrak ze regelmatig de leerlingen om haar mening te uiten of de leerlingen te verbeteren. Zelf heb ik dit in Nederland maar zelden gezien en eigenlijk vind ik haar manier ook de juiste. De leerlingen hebben het voorbereid, geef ze de ruimte het plan tot uitwerking te brengen, aan het eind van de les mag je als docent daar je commentaar op geven.
Het was dus erg interessant om bij deze lessen aanwezig te mogen zijn. Enerzijds dus veel gelijkenissen in de vorm van presentaties en discussie, anderzijds een groot verschil in onderwerpkeuzes en rol van de docent.
Nadat we terug kwamen van school, zijn we naar Nieuw-Amsterdam gegaan. Hier is een fort en een openlucht museum. Fred vertelde dat er in 25 jaar niks gebeurd was, rondom het onderhoud. Mies had juist het idee dat het wel beter was onderhouden. Leuk om rond te lopen, maar echt een eenheid of een rode draad heb ik niet duidelijk kunnen herkennen.

Vanavond gaan we eindelijk pom eten, we hopen dat hij minstens zo lekker is als dat wanneer Mies hem maakt. Morgen (woensdag 11 juli) vertrekken we richting Nickerie, om vanuit daar donderdag naar de Blanche Marie Vallen te gaan. We zullen dus een paar dagen niet te bereiken zijn via e-mail, dan zitten we lekker in het binnenland.

Mijn verhaal deel 3

Gister gingen we naar Nieuw Amsterdam Nieuw Amsterdam is eigenlijk een fort van Suriname.

Maar nu is het een openluchtmuseum.

als je een over een bruggetje liep dan kon je heel mooi de Surinamerivier en de Comewijnerivier zien.

Toen gingen we naar huis en even naar het internetcafé.

S’avonds gingen we naar een restaurant tineke,rik,mies en fred hadden pom dat vonden ze lekker ik had zelf gekozen voor bami.

Onderweg naar het restaurant kwam de politie een check doen de eerste keer waren we er goed door heen gekomen maar daarna moest de politieagent even iets vragen aan de baas maar daarna was het toch goed.

En trouwens de bami was ook lekker

We gaan vandaag naar Nikerie heb er zin in.

Donderdag gaan we naar een of andere waterval en vrijdag ook.

Zaterdag gaan we weer terug.

Tij